Od starożytności ludzie zauważyli, że istnieje ścisły związek między zjawiskami ziemskimi (zmianami pór roku) a ruchem ciał niebieskich. Od tego czasu szukano powiązania między niebem a ziemią — przyczyny niebiańskiej powodującej widoczny efekt na Ziemi. W praktyce to obserwacja położenia Księżyca i Słońca oraz ich wpływu na pływy uświadomiła ludziom, że istnieje związek między ruchem planet a obserwowalnymi w przyrodzie skutkami. Tak narodziło się obliczanie efemeryd i tworzenie kalendarzy.
Astrologia miała się pojawić około 3000 roku p.n.e. w Sumerze. To Chaldejczycy zaczęli obserwować planety, ale astrologia uważana za naukę matematyczną pochodzi od Greków. Grecy zracjonalizowali obserwacje planet i próbowali uczynić z tego naukę. Przed nimi astrologia ograniczała się do obserwacji planet i wyciągania wniosków o ich konkretnym wpływie na Ziemię w odniesieniu do ich ruchu.
Idź do
To w Aleksandrii astrologia rozwinęła się na dobre. W II wieku n.e. miasto to było najważniejszym ośrodkiem kulturalnym całego basenu Morza Śródziemnego. To tutaj zetknęły się kultury grecka, egipska i mezopotamska. Dzięki Klaudiuszowi Ptolemeuszowi wszystkie te zasoby wiedzy z różnych kultur zostały zebrane, dzięki czemu powstały podstawowe zasady astrologii około 140 roku n.e. Ptolemeusz był wybitnym matematykiem i cenionym astronomem swojej epoki. To on przekazał grecką tradycję astronomiczną, która przetrwała w Europie aż do XVII wieku. Chociaż pierwszy horoskop miał pochodzenie babilońskie (419 p.n.e.), można stwierdzić, że to dzięki nauce greckiej i Ptolemeuszowi horoskopy zaczęto sporządzać w sposób bardziej racjonalny; bez nich nie potrafilibyśmy sporządzić mapy nieba.
W II wieku p.n.e. astrologia pojawiła się w Rzymie. Grecy, będący niewolnikami Rzymian, ujawnili przed swoimi panami tajniki tej nowej nauki. Za panowania Augusta astrologia zyskała ogromne znaczenie — stała się częścią obyczajów i zwyczajów Rzymian. W tym momencie utraciła swój charakter religijny i zaczęła funkcjonować jako forma sztuki wróżebnej.
W IV wieku n.e. astrologia była przez niektórych uważana za naukę, przez innych za religię. Chrześcijaństwo odrzuciło tę sztukę wróżbiarską, twierdząc, że jest to niebezpieczny pogański przesąd. W rezultacie astrologia stopniowo zniknęła z obyczajów, ustępując miejsca wierze chrześcijańskiej. Dopiero w średniowieczu powróciła do Europy, przywieziona przez Arabów.
Święty Tomasz z Akwinu na stałe wprowadził astrologię do myśli chrześcijańskiej. Dzięki jego pracom na uniwersytecie medycznym w Bolonii, Padwie i Mediolanie powstały nawet katedry astrologii. Wielu lekarzy tamtych czasów leczyło swoich pacjentów, uwzględniając zasady astrologii.
Papież Leon X, również zafascynowany astrologią, rozwinął środki potrzebne do badań w tej dziedzinie. Utworzył katedrę astrologii w Sapiencji. We Francji sam Ludwik XIV korzystał z rad słynnego astrologa Galeottiego. Katarzyna Medycejska z kolei słuchała wskazówek astrologów Luca Gaurica, Cosme Ruggieriego i Michela de Nostredame, powszechnie znanego jako Nostradamus.
Po panowaniu Katarzyny Medycejskiej uznani astrologowie otrzymali tytuł lekarz-astrologa. Tacy ludzie jak Morin de Villefranche, wybitny astrolog XVI wieku, z powodzeniem doradzali Richelieu.
Astrologia w zaawansowanych społeczeństwach
Na przestrzeni dziejów zauważamy, że astrologia była szanowana i słuchana w społeczeństwach technicznie i intelektualnie rozwiniętych. Jej znaczenie zależało zatem nie od epoki, lecz od rozwoju kulturowego danej społeczności. Społeczności otwarte na świat chętnie korzystały z porad astrologów. Najwięksi władcy świata (Ludwik XIV, Katarzyna Medycejska...) zwracali się do astrologów. W renesansie, okresie bogatym naukowo i kulturalnie, astrologowie wpływali na politykę państwa. Na Węgrzech korzystano z astrologów przy ustalaniu daty rozpoczęcia budowy Uniwersytetu w Preszburgu. W Anglii astrologowie mieli status ambasadorów. Wiedza astrologiczna była nauczana na uniwersytetach bez żadnych tabu. Potem nadszedł Oświecenie, a filozofowie tacy jak Diderot czy Voltaire zaczęli drwić z astrologii. Wtedy społeczeństwo monarchiczne weszło w okres przemian, w którym kwestionowano dotychczasową wiedzę. Colbert zabronił akademikom nauczania astrologii, a Leibniz, filozof niemiecki, twierdził, że "wróżbiarstwo astrologiczne prowadzi do czystej iluzji". A jednak astrologia i obserwacja ruchu planet były jednymi z najbardziej przydatnych umiejętności dla przetrwania cywilizacji, szczególnie w Egipcie.
Pierwsze kalendarze wróżebne pojawiły się w Egipcie, Chinach i Ameryce prekolumbijskiej. Są one zalążkiem astrologii. Najsłynniejsze to egipskie kalendarze wróżebne, zwane także kalendarzami nilotycznymi. Powstały one dzięki obserwacji wahań Nilu i potrzebie przewidywania jego wezbrań. Przewidując wezbrania rzeki, Egipcjanie mogli efektywniej uprawiać ziemię. Rolnictwo egipskie było organizowane w oparciu o prognozy kalendarzy nilotycznych. Nil w Egipcie zawsze był rzeką życia — całe społeczeństwo egipskie organizowało się wokół niego. Astrologowie nie starali się ujarzmić natury, jak czynimy to dziś naszymi nowoczesnymi środkami technicznymi; szukali harmonii z nią. Prognoza wezbrań była niezbędna do przetrwania społeczności.
W około 1500 roku p.n.e. Egipcjanie, obserwując jedynie wschód Syriusza, byli w stanie przewidzieć wezbrania rzeki i określić początek nowego rocznego cyklu. W Egipcie nauka i religia były komplementarne. Egipt był pierwszą cywilizacją, która podzieliła rok na 12 miesięcy i 365 dni. Te kalendarze wróżebne różniły się od astrologii, jaką znamy dzisiaj, ale były jej punktem wyjścia. Gdyby nie pragnienie ludzi, by poznawać przyszłość i ją przewidywać, astrologia nigdy by nie powstała.
